AEB. eta Oman EUSKARAZ

Click here for English version

Iranen ezagututako Thomas txirrindulari alemaniarra lagun nuela Bandar abbas-en Iran agurtu eta ferri bidez iritsi ginen Arabiar Emirerrri batuetara. Nahiz eta hasiera batean bertatik pasatzeko asmorik ez izan, neguko eguraldi hotzak bultzatuta hegoalderuntz joatea zen aukerarik onena, horrelaxe, eguzki goxopean eman ziguten ongietorria emirerriek,  bideko 19 garren herrialdea izanik neretzat.

Itsasuntzian portura gerturatu ahala Dubaiko "skyline-a" begibistan agertu zen, Thomasek eta nik hau etzela gure herrialderik gogokoena izango komentatu genuen. Zorionez, Scott Australiarrak (Warm showers-ko kide denak) bere etxean onartu gintuen, geroago esango zigun bezala ez du inoiz txirrindulari batengatik datorren eskaerarik ukatu. Bere eskuzabaltasunaren ondorioz zazpi txirrindulari elkartu ginen bere etxean bidaiko asterik onenetakoa igaroz bertan. Irandik etorrita asko eskertu genuen astebete lasai alperkerin igarotzea. Dubai erdialdera ere bixita pare bat egin genituen, bertako bizimodu azeleratuak Inglaterran bizi izan nintzeneko garaiak ekarri zizkidan gogora. Nere ikuspuntitik, Dubai jendea lan egin eta dirua aurreztera etortzen den toki bat da, behin lana utzi edo bukatutakoan ezinezkoa da bertan geratzea, beraz, bertakoak diren arabiarren %10 kenduta, gainerako langile guztiak lehenago edo geroago, herrialdea utzi beharra daukate. Bertan bizi direnen artean Mikel Tolosarra eta bere familia ezagutzeko aukera izan nuen, jadanik urtebete daramate bertan eta oso interesgarria izan zen beraien experientzia bertatik ezagutzea, gainera bidean indarrik ez faltatzeko  Mikelek afari eder batera gonbidatu ninduen, eskerrikasko!

Dubaiko egonaldia amaitutzat eman eta Omanera bidean martxan jarri orduko, biadaiko best ezuste polit horietako bat izan genuen, Piet Belgiar txirrindulariak autobidean geratu eta bere ondartza ondoko etxera juteko gonbidapena luzatu zigun... azkenean beste hiru egun igaro ziren bizikleta berriz hartu arte.

Emirerrietako basamortua ondartsuak gurutzatu ondoren, lehenogo aldiz Omango mendi harritsual begibistan agertu ziren eta ez mendiak bakarrik, Iranen bidailagun izan nituen Fernando eta Veronika ere bai! Laurok batera muga gurutzatu eta furgonetan bizi diren"Iran is great" proiektuko, Ivan, Audrey, Lukas eta Emilia-rekin familiarekin ondartzan akanpatu genuen. Beraieen Iranekiko maitasun istorioa lapurreta batekin hasi zen, furgonetatik dokumentu guztiak lapurtu ondoren  erantzuna horren positiboa izan zen, munduari bertan bizitakoa kontatzeko beharra sentitu zutela.

Familia agurtuta kosta alde batera utzi eta mendi aldera jo genuen, bertako jendeak esan zigun etzirela bizikletan ibiltzeko moduko aldapak, gutxiago alforjaz kargatuta, baino motobazio izugarria genuenez gu geurera... zaila da nolako aldapak igo behar izan genituen azaltzea, Omango ingenieriek errepideak eraikitzeko garaian "bi puntuen arteko distantziarik motxena marrazuzena dala" oso serio hartu zuten, ondorioz %30-eko aldapa itzelak nonnahi aurki daitezke. Alpadak pasata esan beharra daukat Oman asko gustatu zitzaidala, emirerriek ez bezela tradizioak mantentzen saiatu dira eta herrialde musulmandar guztietan bezela ongietorria sentitu nintzen. Iluntzero mezkitan dutxatu eta inguruan akanpatzen genuen, ondoren herritarrak gerturatu eta ongietorriarekin batera fruitu eta datilak eskeintzen zizkiguten.

Menditik hiriburura, Muscatera, joan behar izan nuen Indiako bisadoa tramitatzera, Richel eta bere lagun Filipindarrenkin egon ginen, lagun giroan mendiko nekeaz errekuperatuz.

Orain indian nabil, Goan zehazki, herrialde ero honetako aniztasunaz gozatzen eta Omango pakea faltan botaz. Besarkada haundi bat bidaltzen dizuet bertatik!

Eta noski beti bezela hemen doa bideo txiki bat:

AEB eta Oman EUSKARAZ from lander on Vimeo.

UAE & Oman ENGLISH

 Bandar Abbas was the ending point of Iran for Thomas and me, an overnight ferry took us across the disputed Persian gulf (for some it’s called the Arabian gulf) in to the Emirates. We landed in a modern and busy city, its pace reminded me very much of the UK.  Luckily for us though, we managed to find a quiet place to stay, once more the wonderful warmshowers community helped us, this time it was Scott, an Aussie teacher that "never says no to a cyclist" and as a consequence the house was full of cyclists (as many as seven at a time), together we enjoyed one of the best weeks of the trip so far.

Despite the emirates not being the kind of country I look for touring, I have to admit that it was much better than I thought. With a local population of just over 10% we didn't meet any locals, however we did meet many interesting people: Mikel and his family for example, we didn't know each other before but coming from the same town was a good excuse to meet, I enjoyed a nice evening with him and he invited for a nice dinner so I could keep my strength for cycling. We also met Mary, a Keralan journalist that curious about our trips decided to host us, cooked a delicious meal and even took a day off to show us around Dubai or Piet and Ann from Belgium that stopped us on the motorway on our way to Oman extending our stay in Dubai for two more days. Unexpectedly (as most things are when you travel) the emirates turned to be a great experience thanks to all the interesting people we'd met!

After saying goodbye to all our new friends we finally set off towards Oman, just before the border another surprise awaited us, we bumped into Fernando and Veronica, Thomas could not hide his excitement and run into them shouting and jumping. Together we crossed the border and spend the first evening around a nice campfire. On the following day we had an opportunity to meet a very special family, Ivan, Audrey, Lucas and Emily have been living in a camper van for some time, the van has a big banner on the side stating "Iran is great", as we would learn later, their love story with Iran began when someone broke into the van and stole all documents. The Iranians helped them so much that they decided to promote the country to show their gratitude.

 After enjoying their company for couple of days we were ready to hit the mountains...or not? In Oman when building roads they apply the technique of "shortest distance between two point is a straight line" this saves lots of tarmac but is not good news for cyclists,  30%+ gradients which were nearly impossible to cycle up with a loaded bike.

 Hills aside, Oman is actually a great country for cycling, unlike the emirates they've preserved their unique culture and day after day they allowed us to shower in the mosques and camp nearby. All this was followed by a delivery of food, usually dates and fruit.

The last week we went to Muscat to process the Indian visa, Richel and her filipino friends hosted us in their apartment. They were most helpful and friendly, along with Ivan and his dog Diesel, we visited Wadi Shab and had proper chicken adobo to celebrate Richel's birthday.

Now in Goa, India, enjoying the variety of this beautiful country but missing the quietness of Oman.

As usual I edited a short video, cheers!

UAE & Oman ENGLISH from lander on Vimeo.

Khoda Hafez Iran! EUSKARAZ

Iparraldeko muga hura gurutzatu ezkeroz bi hilabete ta erdi, 3000km eta beste hainbeste topaketa eta esperientzia bizitzeko aukera luzatu dit herrialde liluragarri honek. Bertako kultura anitza, ospakizun eta paisaia menditsu ederrak  arrazoi ederra dira hona etortzeko, baino neretzat zalantzarik gabe herrialde hau bidaiatzeko besteez gain jartzen duena bertako jendea da.

Gaurkoan bideo txiki bat prestatu det, ezagutu eta egin ditudan lagun guztiak agertzea zaila denez bideoaz gain argazki albun txiki bat sortuko det aurrerago.

Sharjah-ko Scott-en etxean astebete igaro ta gero bihar berriz ere martxan jarriko naiz Omanera bidean.

Laisterarte

Iran Euskaraz from lander on Vimeo.

Khoda Hafez Iran! ENGLISH

Extremely happy and full of energy, thats how I feel after travelling for two and a half months in this fascinating country. Almost every km of the 3000km I have cycled there have provided a new encounter. It not it's beautifully rugged and mountainous landscape or it's ancient culture what has got me "hooked" to the country, the wonderful and hospitable Iranian people  are the ones to "blame" for this.

This video doesn't make justice to all the great people that helped me along the way, because of that I will create a photo album  very soon, hope you enjoy the video.

After a week at Scott's house in Sharjah tomorrow I'll set off again towards Oman.

Iran English from lander on Vimeo.

Azkenik Iranen!

Armenian mugako herria den Meghri atzean utzita ibaia jarraituz Irango mugara iritsi ginen, azkenik horren polemikoa den herrialdea bertatik ezagutzeko garaia iritsi zen. Mugan paasaportea pare bat aldiz erakutsi ondoren gainean generaman dirua Rial-etara aldatu genuen (Iranen dauzkan santzioak direla eta ezinezkoa da atzerriko txartelekin dirua ateratzea beraz egonaldi guztirako dirua ekarri beharra dago hasieratik). Iranek errepideetako heriotz taasarik altuenetakoa izan arren bertako gidariak gu bizikletan ikusita mantxotu eta distantzia  on bat mantenduz aurreratzen gintuzten, beste batzuk berriz aurrerago geratu eta Iranen atzerritarrek gehien entzuten dituzten bi esaldiak errepikatzen zizkiguten; Nongoak zarete eta ongi etorri Iranera. Bertako biztaleak etzitren izan baakrrak gure joan etorrien berri izan nahi zuurenak, lehenego hiru egunetan poliziak hiru aldiz geratu gintuen pasaporteak ikuskatu eta Iran zer egin behar genuen galdetzeko.

Arreneko bi asteak Irango Azerbaiango probintzian menditsuan igaro genituen, bertako hiriburu eta zetazko bideko gune garrantzitsu izan den Tabrizraino. Probintzia hontako biztaleak ez dira persiarrak “turkoak” baizik eta Farsia hitzegin ordez  Turko Azeria hitzegiten dute.

Tabrizen egin genituen lagun berriei esker egun bateko egonaldia izan behar zuena hiruko egunkoa bilakatu zen, Erfan, Reza, Hadi eta beste hainbesterekin hiriko txokoak ezagutu eta Iraniar kultura bertatik ezgutzen hasteko aukera izan genuen.

Iraniarren  eskuzabaltasunak mugagabea dirudi, agian honen azalpena Iraniarrek oso barneratuta duten “taarof” abergikortasun kodea izan daiteke, adibidez gonbidatuak dituztenean hoinek esaktutako guztia eskaintzera behartuta daude, alddi berean gobidatuan eskainitako guztiari ezetz esan behar dio, tira bira honetan pixkanaka jarraitzen dute baikotzaren benetako intentzioak argitu arte. Halere askotan eskeintza egiten dizutenean “no taarof” esaten dizute eskeintza benetazkoa dela adieraziz.

Iraneran iritsi aurretik hainbat aldiz emakumeen eskubideak urratuta daudela entzuna nuen, esan beharra daukat bidean bixitatu ditudan herrialde batzuetan baino askatasun daukatela hemen; 1963tik bozkatzeko eskubidea dute (europako herrialde batzuetan baino lehenago), errepidean kotxeak gidatzen nonhai ikus daitezke eta lan munduan ondo integratuta daudela dirudi, unibertsitateetako ikasleen %60a emakumeak dira. Egia da kalean ilea estali beharra daukatela baino ezagutu degun jendeareen etxe askotan atea gurutzatu orduko zapia kendu eta ilea agerian utzi dute.

Gobernu sitemarekin ere desadostasunean bizi direla dirudi, uste baino bildur gutxiago erakutsi du jendeak beraien eritzia emateko garaian. Askok reboluzioarekin  Sha garaiko bizimodua hobetuko zen esperantza zuten baino etzen horrela izan.

Dena ondo izanik Irango bisadoa beste hilabetez berritzeko aukera izango dugu, hurrengo sarreran idatziko dut gehiago. Gaurkoan argazki batzuk eta Fernando eta Veronikak egindako bideo bat zintzilikatu dizkizuet.

Meghri - Tabriz from Fernan_ci on Vimeo.

Finally in Iran!

Leaving Meghri in Armenia we cycled along Aras river for some kilometres until we reached the bridge that connects both countries, after almost 10000km on the road I was eager to get in and find out more about this controversial country.

Our Passport was checked twice at the border control, customs police also ordered me to open a pannier, once the official was satisfied he said “welcome to Iran” and we were in! First thing we did  was to Exchange currency, due to international sanctions no foreign card works in Iranian ATM´s so travellers have no choice but to bring all the cash for the entire stay in their pockets.

We slowly started Cycling up into the mountains, despite Iran ranking as one of the most dangerous countries when it comes to road safety, we found drivers to be very respectful towards cyclists slowing down and giving ample space when overtaking. Some drivers would even stop ahead of us to greet us with probably the two most common phrases to foreigners in Iran; where are you from and welcome to Iran. Not only villagers showed their interest in us, the police also wanted to know about our whereabouts and we were stopped and questioned three time on our first three days!

On the first two weeks we travelled through the northwest of Iran in Azerbaijan province until we reached the capital Tabriz, people from the region are not Persian and instead of Farsi they speak Azeri Turkish.

Iranian people have reputation to be one of the friendliest bunch in earth so when we reached Tabriz it didn’t take long before we made many new Friends. Erfan, Reza, Hadi and many others showed us around the city and gave us a good insight into Iranian culture.

Iranian hospitality is really incredible, I learned that they have a hospitality etiquette called “taroof” that is deeply rooted in Iranian culture, for example a host has to offer anything a guest might want and equally the guest has to refuse anything the host might offer, and this goes on until both parts find out the real intentions. But this is not always the case, sometimes they would say “no taroof” meaning that the offer is genuine.

Before visiting Iran I often Heard about women’s right being violated (and population in general too) while this might be true I have to say that I expected this to be much worse than actually is. Women have the right to vote since 1963 (before tan some European countries), 60% of the university students are female they seem to be well integrated in the workforce, also it’s common to see them driving cars. They head scarf is still mandatory but I found that that quickly goes off a soon as you enter their homes.

People also have openly showed their disagreement with the government policies. After the revolution many have hoped for a better and fairer system but based on the accounts we have heard this is not the case…

All going to plan we should be able to extend the visa for at least for another month so I will publish another entry when get to know more about this fascinating country, in the meantime I uploaded some pictures and also a video that Fernando and Veronika made about our first few days in Iran. 

Meghri - Tabriz from Fernan_ci on Vimeo.

Armenia EUSKARAZ

Tbilisin atseden hartu ondoren armenia bidean jarri ginen, bi herrialdeak ortodoxoak diraeta kulturalki nahiko antzekotasun dituzte, zorionez gidatze kontuetan antza gutxi dute eta Armeniarrak askoz lasaiagoak dira Georgiarrekin alderatuta, bertan egindako kilometroak bidegorri batean eginak dirudite.

Mendate txiki bat pasa eta bi herrialdeak banatzen dituen Debed ibaiaren arroilari jarraituz Armenian sartu ginen. Ibai honen kutsadura maila harrigarria da, bidean jarraitu ahala laister jakin genuen zergaitia,  Debed-en bi aldeak kobre meatzez josita daude eta Alaverdi hirian izugarrizko galdategia dago Sobiet garaietatik ia ladaketarik izan ez duena. Hirian geratzeko asmoa genuen baino bertako aire grisa ikusi ondoren aurrera jarraitu genuen (galdategiko tximiak inguruko mendi bateraino luzatu dituzte kutsadura murrizteko baino ondorioz mendiko basoa desagertzen hasi omen da).


Fernandok egunean zehar maiz begiratzen du mugikorra eguraldia kontsultatzeko, 25 graduko tenperaturarekin lasai gebiltzala hurrengo egunean elurra iragarrita zegoela esan zigun! Zoritxarrez iragarpena ez zegoen oker eta egunean zehar termometroa etzen 3 gradutatik pasa, hurrengo egunetan eguraldia askoz hobea etzelea izango ikusirik atseden egunik hartu gabe hegoaldeko Meghri izeneko herriraino iritsi ginen. "Presa" puntu honek bertako jendearekin normalean izaten ditugun hartuemanak murriztu egin zituen nolabait, halere Armenia dan bezelako herrialde menditsua izanik bertako piasaia aldakorretaz gozatu genuen; mendi harritsuak, belar motz horidun goi-lautadak edo herrialdearen %5-a okupatzen duen Sevan laku ikusgarriaren inguruan ibli ginen.

Bidean gauetako hotza saiestu nahian aterpeak bilatzen saiatu ginen, automobil-garbitegi baten barruan lo egin genuen eta baita baztertutako tren bagoi batean ere.

Orain Irango mugara  iristeko 10km besterik etzaizkigu geratzen, bertatik datozen bidaiari ugari ezagutzekko aukera izan degu, denek oso ondo hitzegin digute bertako jendeataz eta irrikitan nago bertara iristeko! Internet sarea oso kontrolatuta omen daukate eta ez dakit handik bloga eguneratzeko nola moldatuko naizen, izango dezue nere berri!

Hurrenarte!

Armenia EUSKARAZ from lander on Vimeo.